Het licht van de badkamer ketst tegen onze slaapkamerdeur. A poetst zijn tanden.
‘Ik ben het snelste paard dat een gewicht om zijn hals gehangen kreeg,’ roep ik, ‘of een ongeschikt geworden soldaat.’ Hij steekt zijn hoofd de hoek om. Ik lig al onder de dekens.
‘Wat?’ zegt hij.
‘Ik ben een paard, gehandicapt, een soldaat, invalide, invalid, ongeldig. Of ik heb een beperking en ben een blok aan ieders been.’
‘Zo moet je niet denken.’
Ik bijt op mijn lip. Het is te laat voor dit gesprek.
‘Ben je bijna klaar?’ vraag ik.
Zijn hoofd verdwijnt weer. In de kamer naast ons draait S zich om in bed. Hij mompelt iets dat ik niet kan verstaan. Ik houd me stil. De lichten van een auto glijden langs de gordijnen. Op de plank aan de muur staat een foto van mij als driejarige, kort blond haar dat zelf geknipt lijkt, blauwe ogen, blauwe trui, blauwe tuinbroek. Dit is hoe een kind naar haar moeder kijkt als ze haar naam zegt. Klik.
‘Het is niet hoe ík denk,’ zeg ik als A over mij heen in bed klimt, ‘het is hoe de maatschappij denkt, de taal, onze cultuur, de politiek.’
Hij aait over mijn hoofd.
‘Niet nu,’ zeg ik.
‘Waarom niet?’
‘Ik probeer iets te vertellen.’
A trekt de deken tot aan zijn kin en blijft op zijn rug liggen.
‘Nou...’ zegt hij.
Ik gaap. Mijn nek en schouders doen pijn. Ik span mijn spieren aan, maak het begin van vleugels. Soms denk ik dat ik kan voelen hoe mijn borstkas ooit in tweeën is gespleten met een kleine ronde cirkelzaag en daarna met een ijzeren draad weer aan elkaar is geregen. Alsof het altijd een zwakke plek blijft die mijn hart niet zo goed beschermt als zou moeten. S volgt het litteken af en toe met zijn wijsvinger en trekt mijn trui bijna kapot om van het kuiltje in mijn hals tot tien centimeter boven mijn navel te komen. 'Hier hebben ze gesneden toch?' 'Ja,' zeg ik. 'Met een speciaal doktersmes?' Ik knik. Hij vraagt of het pijn deed, of het dan niet bloedt, hoe ze het weer dichtmaken, waarom het eigenlijk open moest. Hoe leg je een kind zoiets uit zonder hem bang te maken? 'Je bent niet beter toch?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd, trek een gek gezicht en maak hem aan het lachen. 'Ik word alleen snel moe, dat weet je toch? Maar ik heb pillen die een beetje helpen en ik moet af en toe gewoon even liggen.' Hij slaat zijn armen stijf om mijn nek. 'Dan geef ik jou toch mijn energie? Ik heb altijd energie. Papa zegt dat knuffels energie geven.'
