Anna van Gerve
schrijver, beeldend kunstenaar
verhalen
"Een roman bestaat uit eilanden.
De eilanden zijn de personages."
– Michel Houellebecq
Klimop
Eigen uitgave ter gelegenheid van de opening van film-installatie Kloof van videokunstenaar Leonie Muller, juni 2014
'(...) Olaf probeert te glimlachen en Boris op zijn schouder te kloppen, maar hij wordt onderuit geschopt. Hij ruikt het gras en voelt hoe koud de grond nog is. De krokodillenjongen, de klimopheld, de man die hij geworden is, loopt met een brede rug de tuin uit, het dorp in. (...)'
Water
hard//hoofd, 4 augustus 2012
'(...) Olaf wordt in tweeën gedeeld door het licht dat op zijn rug valt. Zijn hele voorkant is zo donker als de zee. Hij beweegt zijn hoofd voorzichtig opzij. Zijn haren zijn statisch door de zilveren deken die hij omgeslagen heeft gekregen. Hij is een man in de ruimte. Hij is geland op de maan. Maar zijn helm is weg en zijn hoofd staat op ontploffen. (...)'
Sparrenbomen
Algemeen Nijmeegs Studentenblad, 24 december 2010
'(...) Er gaan bruggen voor hen open, ze laten ze achter zich en varen naar de volgende. Elke keer wordt het verkeer voor hen stilgelegd. Huub begroet de brugwachters vanachter het roer. Het regent een beetje, de lucht is niet koud genoeg voor sneeuw. Timo zingt over dennenbomen, bontjassen en wegpiraten. Als hij even geen tekst meer kan bedenken, begint hij te tellen tot hem weer een regel te binnen schiet. Suzan kijkt naar de verlichte stuurhut, Huub zit voorover gebogen. Vlak voordat ze zijn weggevaren, heeft hij haar ingefluisterd dat hij met de hemel op zijn hoofd loopt. Sindsdien houdt ze hem in de gaten.(...)'
Sognsvoll
Met Andere Zinnen 15/16, 1 juni 2010
'(...) Op de sneeuwvlakte rond het kerkplein staan drieentwintig honden, als de klok slaat blaffen ze de uren mee. Sommigen rennen heen en weer of onder de poten van anderen door, maar de meesten zijn rechtop gaan zitten. Domino heeft ze ingesloten. Fabian staat midden in de groep, achter zijn rug rijst de kerktoren ver de lucht in. Hij trekt zijn muts over zijn oren, heft zijn armen op en haalt diep adem. Dan laat hij zijn linkerarm vallen en knijpt met een korte duidelijke beweging zijn hand dicht. Dat was het. De honden blaffen niet meer (...)'
Salamander
Met Andere Zinnen 12, 1 april 2009
'(...) Alain laat zich naast Olaf op het bed vallen en vertelt over de vissen die in het meer wonen. Als je duikt moet je je tong in de snorkel stoppen om geen water binnen te krijgen en als je weer boven komt moet je heel hard blazen en lijk je op een walvis. Sebastian heeft het hem geleerd, in het begin ging het steeds mis en leek hij meer op een fontein. Maar nu is hij een echte walvis. Julia heeft geen snorkel nodig zegt hij, want zij kan onder water ademen. Dan wordt ze onzichtbaar door het zand dat het water bruin maakt en schrik je als ze aan je benen gaat hangen of ineens vlak voor je neus naar boven komt. Eén keer waren ze met z’n drieën tot de overkant gezwommen en moesten ze op hun rug terug, omdat ze zo moe waren.
"Als je dan wat zegt hoor je jezelf binnen in je oren," zegt Alain. (...)'
Zoon van Thoth
Elle, 1 januari 2010
'(...) "Elke seconde dat je valt ga je 36 kilometer per uur harder," zei Teppe. Hij hing over de reling en probeerde bij de onderburen naar binnen te kijken.
"Ik denk dat ze al slapen. Als je springt ga je dwars door hun zonnescherm heen, dat is zeker. Ze zullen wel schrikken."
Hij vertelde dat je de rivier de Styx moest oversteken om in het schimmenrijk te komen.
"En alleen als jullie helden zijn kunnen jullie me komen bezoeken," zei hij. (...)'